Aantekeningen bij de Bijbel
Vragen, overdenkingen en achtergronden over de Bijbel,
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
welke resulteren in allerlei aantekeningen.
De dugong (Dugong dugon) is de meest aan het leven in de zee aangepaste zeekoe. Het is het enige nog levende lid uit de familie der dugongs (Dugongidae). Een ander lid van de familie, de Stellerzeekoe, stierf uit in de achttiende eeuw.
Bij de bouw van de tabernakel werden een van de gordijnen en de kleden van de huid van deze dieren gemaakt (Ex 25:5;26:14;35:7,23;36:19;39:34)en eenmaal als schoeisel voor de voeten van een vrouw (Ez 16:10).
Het Hebreeuws תַּחַשׁ H8476 tachash, in de oudere vertalingen van het OT, steeds in verband wordt gebracht met een bepaalde kleur: violet of paars. Omdat het woord tachash meestal voorkomt in combinatie met 'or, 'huid, vel', zou het ook kunnen verwijzen naar een dier. Rashi stelt in zijn commentaar: "תְּחָשִׁ֖ים een soort wild, dat er niet [anders] was, dan op dat tijdstip [van den bouw der "Woning"]; en het had verscheidene kleuren; daarom wordt het [door Onkolos] vertaald: סַסְגּוֹנָא, dat zich verheugt [סס van שוש] en praalt met zijne kleuren [גונא, van גון, kleur] (Shabb. 28a en b, vgl. Tanch.)". Anderen gaan er van uit dat het de huid is een dolfijn (van het Ar.تُخَسٌ tuḫasun) of van een zeehond, een narwal, een geit, een giraffe of een okapi.
In de NBG is het woord tachash in Exodus en Numeri onvertaald gelaten en staat er 'tachasvel(len)'. Echter in Ezechiël 16:10 wordt het anders vertaald om zo een bepaalde kwaliteit van het tachashvel te benadrukken. Het gaat om schoeisel van tachash in de context van dure kleren en sieraden. Deze interpretatie zien we ook terug in de weergave van tachash met 'fijn leer' in de Willibrordvertaling en de Groot Nieuws Bijbel. Bij deze opvatting is niet onbelangrijk dat tachash ook wel als een Egyptisch leenwoord (tḥś = 'fijn leer') wordt beschouwd. Dit laatste is interessant, daar het ons een aanknopingspunt geeft om achter een andere betekenis van tachash te komen. Bedoeïenen op het oostelijk deel van het Sinaïtisch schiereiland zouden van oudsher sandalen vervaardigd hebben van de huid van de dugong.
De naam "dugong" komt van het Maleise "duyung", wat zeemeermin betekent. Waarschijnlijk zijn de legenden over zeemeerminnen ontstaan door ontmoetingen tussen zeelieden en dugongs.
De dugong (Dugong dugon) is de meest aan het leven in de zee aangepaste zeekoe. Het is het enige nog levende lid uit de familie der dugongs (Dugongidae). Een ander lid van de familie, de Stellerzeekoe, stierf uit in de achttiende eeuw.
De dugong wordt gemiddeld 270 centimeter lang en 250 tot 300 kilogram zwaar. De dugong verschilt van de lamantijnen door de omlaaggerichte snuit, de gevorkte staart, die meer op die van een dolfijn lijkt, en het aan de voorkant zijdelings afgeplatte lichaam. Het mannetje heeft een paar kleine slagtanden.
De dugong komt voor langs de kusten van de Rode Zee, de Indische Oceaan en de westelijke Grote Oceaan. Langs de Afrikaanse kust is hij te vinden van Egypte tot Mozambique en Madagaskar. Hij is vrij algemeen in de Perzische Golf, en verder komt hij in Azë voor van Pakistan tot Sri Lanka, en van Okinawa, Japan zuidwaarts via Indonesië en de Filipijnen tot Melanesië en het Groot Barrièrerif.
De dugong is een herbivoor. Hij eet de bladeren en wortelen van waterplanten. Soms eet hij ook ongewervelde dieren. Het is een dagdier, dat in verstoorde gebieden vaker 's nachts actief is. Om te eten duikt hij tot een diepte van twaalf meter. Hij blijft meestal ongeveer een minuut onder water, maar hij kan acht minuten onder water blijven. Ze leven in groepen in een vast woongebied van vier tot elf km2.
Het jong wordt geboren op een ondiepe plaats langs de kust. De moeder laat het jong zogen door haar tegen haar borst aan te drukken. Na achttien maanden wordt het jong gespeend. Het jong blijft bij de moeder tot de geboorte van het volgende jong.
 |
Zie de huisregels welk commentaar wordt opgenomen!